یادداشتی از حمید قزوینی
معمار توافقنامهٔ پایان جنگ داخلی

حمید قزوینی در یادداشتی که به تاریخ ۲ بهمن ۱۴۰۱ در روزنامهٔ شرق منتشر شد نوشت: وقتی از شخصیت‌های ملی سخن به میان می‌آید، افرادی مد نظر هستند که اصطلاحاً منش ملی دارند و رفتار آن‌ها از سوی اکثریت جامعه، صرف نظر از گرایش‌های قومی و مذهبی و سیاسی مورد توجه است.
یکی از این نمونه‌ها حسین الحسینی رئیس سابق پارلمان لبنان بود که هفتهٔ گذشته در ۸۶ سالگی از دنیا رفت. بعد از درگذشت او سه روز در لبنان عزای عمومی اعلام شد و همۀ احزاب و جناح‌های سیاسی لبنان پیام تسلیت دادند و در عالی‌ترین سطوح در مراسم تشییع او شرکت کردند.
الحسینی از سال ۱۹۷۲ وارد مجلس لبنان شد و کرسی نمایندگی منطقه شمال شرقی(بعلبک و هرمل) را به مدت ۳۶ سال بدون رقیب حفظ کرد و زمانی که روند ادارهّ امور را خلاف مصالح ملی دید، به رغم محبوبیت مردمی، از نمایندگی مجلس کنار رفت.
او که از سال ۱۹۸۴تا ۱۹۹۲ ریاست پارلمان را هم برعهده داشت، به عنوان معمار توافقنامهّ طائف در سال ۱۹۹۰ و خاتمه دهندهٔ جنگ‌های داخلی لبنان شناخته می‌شد که در همکاری نزدیک با دیگر طرف‌های لبنانی و خارجی به آن دست یافت.
وی از دوستان نزدیک امام موسی صدر و همکاران او در تشکیل مجلس اعلای شیعیان و مجلس یاری جنوب و حرکهالمحرومین و همراهان شهید چمران در تأسیس جنبش أمل بود.
من این شانس را داشتم که ملاقات‌هایی با او داشته باشم. فردی مبادی به آداب، محترم و صادق و مستقل بود. الحسینی شناختی تحسین‌برانگیز از تاریخ لبنان و موقعیت آن در منطقه داشت. تحلیل‌های او راهبردی و دقیق و عمیق بود و معمولاً زوایای جدیدی از هر پدیدهٔ سیاسی و اجتماعی را به روی مخاطب باز می‌کرد و به معنی واقعی کلمه ملی و میهنی بود. یکی از ویژگی‌های ممتاز او این بود که تا آخر عمر مستقل ماند.
متأسفانه در چند دهه اخیر برخی افراد و جریان‌های سیاسی در ایران، تعامل سازنده‌ای با او نداشتند و از ظرفیت این شخصیت برجسته بهره لازم را نبردند و تمایلی به حضور او در معادلات سیاسی از خود نشان ندادند.