سید موسی صدر ۱۴ خرداد (۴ ژوئن ۱۹۲۸) در شهر قم در خانواده­‌ای شهره به علم متولد شد. نَسب خانوادگی او به سید صالح اهل روستای شحورِ منطقۀ جبل ­عامل در جنوب لبنان می‌­رسد. آنها از نسل امام موسی بن جعفر(ع) هستند. پدر او آیت‌اللّه سید صدرالدین صدر، از مراجع ثلاث قم و مادرش بی‌بی صفیه، دختر آیت‌اللّه حاج‌آقا حسین قمی، مرجع عالی‌قدر شیعیان بودند.

تحصیلات ابتدایی را در قم آغاز کرد و در سال ۱۳۲۶ – ۱۹۴۷ تحصیلات دبیرستان را به پایان رساند.

وارد حوزۀ علمیۀ قم شد و تحصیلات حوزوی را تا نیل به درجۀ اجتهاد ادامه داد.

در چهارده‌سالگی مقاله‌ای با عنوان «تا کی رنج ..!» در روزنامۀ استوار چاپ قم منتشر کرد و در آن به شرح دردها و آرزوهای مردم پرداخت.

وارد دانشکدۀ حقوقِ دانشگاه تهران شد و در رشتۀ اقتصاد تحصیلش را آغاز کرد. در سال ۱۳۳۲ – ۱۹۵۳ از این دانشگاه فارغ‌­التحصیل شد. او از نخستین روحانیونی بود که در دانشگاه به تحصیل علوم جدید پرداخت. در همین دوره در کنار تحصیل دانشگاهی به تحصیل و تدریس در حوزه نیز مشغول بود.

برای تکمیل تحصیلات حوزوی به نجف رفت و به «جمعیه منتدی النشر» پیوست و به عضویت کادر علمی آن درآمد.

با بانو پروین خلیلی، دختر شیخ عزیزاللّه خلیلی در قم ازدواج کرد و از او صاحب چهار فرزند شد: صدرالدین (۱۳۳۵)، حمید (۱۳۳۸)، حوراء (۱۳۴۱) و ملیحه (۱۳۵۰).

برای نخستین بار و به دعوت علامه سید عبدالحسین شرف‌الدین به شهر صور در لبنان رفت. پس از این سفر، سید شرف الدین به اهالی صور توصیه کرد که از سید موسی برای جانشینی او دعوت کنند. بار دیگر، سید موسی صدر در سال ۱۳۳۶ به این شهر سفر کرد.

شرح عکس: از راست حمید، حوراء، امام صدر و صدرالدین

به قم بازگشت و با همکاری عده‌­ای از فضلای این شهر، مجلۀ مکتب اسلام را پایه‌­گذاری کرد و خود سردبیری آن را به عهده گرفت. او در چندین مقاله دربارۀ رویکرد و شیوۀ اقتصادی اسلام نوشت. مکتب اسلام نخستین مجلۀ فرهنگی اسلامی بود که حوزۀ علمیۀ قم منتشر می‌کرد.

اواخر سال ۱۳۳۸ شمسی با دعوت اهالی صور به این شهرِ لبنان مهاجرت کرد و فعالیت خود را در جایگاه عالمِ دین و جانشین علامه سید عبدالحسین شرف‌الدین آغاز کرد.

فعالیت اجتماعی و تشکیلاتی خود را با احیای جمعیت احسان و نیکوکاری آغاز کرد و به دنبال آن، مؤسساتی عام­‌المنفعه در زمینه‌­های آموزشی-تربیتی، فنی­‌وحرفه­‌ای، بهداشتی، اجتماعی و حوزوی پایه­‌گذاری کرد.

برگزاری دوره‌­های سوادآموزی، مبارزه با تکدی­‌گری در شهر صور و حومۀ آن با اجرای طرحی حمایتی شامل برنامه­‌های بهداشتی و اجتماعی، راه‌اندازی صندوق صدقات از دیگر اقدامات او در این دوره است. ارتقای سطح آگاهی‌های اجتماعی و دینی و مشارکت زنان در فعالیت‌های اجتماعی و توسعۀ جامعه از جمله دستاوردهای این اقدامات بود.

پیامی مکتوب به وزیر بهداشت لبنان، صلاح سلمان، ارسال کرد و بر هموار کردن راه برای تصویب قانون پیوند اعضا تأکید کرد.

به ایران آمد و با رجال مؤثر حوزه و بازار دیدار کرد و گزارشی از لبنان و فعالیت‌ها و اقدامات خود به آنان ارائه کرد. از جمله فعالیت‌های او در این سفر ایراد سخنرانی در منزل آقای نوید به دعوت انجمن اسلامی معلمین و شخص مهندس مهدی بازرگان و نیز سخنرانی در کانون نشر حقایق اسلامی در مشهد به دعوت استاد محمدتقی شریعتی بود.

۱۸ خرداد: در مراسم ترحیم پاپ ژان بیست و سوم در شهر صور شرکت کرد و دربارۀ او گفت:«دیدگان عدالت و محبت و آزادگی و تواضع بر ایشان گریان است.» او در سخنان خود دربارۀ نامۀ سرگشادۀ پاپ فقید با عنوان «سلام به زمین» توضیحاتی به حاضران ارائه کرد.

۱۵ تیر: تنها روحانی مسلمانی بود که به مراسم تاج‌گذاری پاپ پل ششم در رم دعوت شد. او در ملاقات­‌هایی که در واتیکان داشت، رنج ملت ایران و روحانیان را در حکومت شاه و مسئلۀ آزادی امام خمینی را از زندان با آنان در میان گذاشت.

۳۰ مرداد: پس از بازگشت از سفر دو­ماهه به اروپا، اعلام کرد که هدف او از این سفر، آشنایی با تمدن­‌های جدید و زمینه‌­های پیشرفت در آن­ها بوده است.

۱۷ فروردین: پس از دعوت نهاد هم‌­اندیشی لبنان از وی برای سخنرانی دربارۀ ساختار فرقه‌ای و ترکیب جمعیتی لبنان و گفت‌وگوی پیروان ادیان و مذاهب، به همکاری و فعالیت مشترک با این نهاد پرداخت. بسیاری از شخصیت‌­های فکری و فرهنگی و علمی و اجتماعی‌ و سیاسی از همۀ فرقه‌های لبنان در آن عضو بودند. امام صدر چندین سخنرانی در این نهاد ایراد کرد؛ از جمله «اسلام و فرهنگ قرن بیستم».

خانۀ دختران و مدرسۀ الهدی را تأسیس کرد. در خانۀ دختران، علاوه بر سوادآموزی، رشته‌های خیاطی و خانه‌داری آموزش داده می‌شد. مدرسۀ الهدی نیز شامل کودکستان و کلاس اوّل ابتدایی بود.

به ایران سفر کرد و به شهرهای تهران و قم و اصفهان و شیراز و کاشان رفت. در این سفر امام صدر سخنرانیِ «ضرورت تجدیدنظر در شیوه‌های تبلیغ» را در دارالتبلیغ قم ایراد کرد. او همچنین در تیمچۀ بازار کاشان سخنرانی‌ای با عنوان «علی موحد بود و بس» داشت.

شرح عکس: در سفر به اصفهان با علما و طلبه‌های این شهر

۲۴ مرداد: در محل سندیکای روزنامه‌­نگاران، کنفرانسی مطبوعاتی برگزار کرد و در آن به تبیین عوامل و نیازها برای ساماندهی وضعیت شیعیان لبنان پرداخت. این ساماندهی پس از مطالعات و رایزنی‌­ها و فعالیت‌­هایی فشرده صورت گرفت و در نهایت، به تصویب قانون تأسیس مجلس اعلای شیعیان در پارلمان انجامید. این اقدام، مقدمه‌­ای بود برای حرکتِ عمومیِ مطالبه‌­آمیز  در سطح لبنان برای توسعه و محرومیت‌­زدایی و دفاع از سرزمین و مردم جنوب.

۱۹ بهمن: در دانشگاه آمریکایی بیروت به مناسبت صدمین سالگرد تأسیس این دانشگاه و برگزاری سلسله سخنرانی‌های «خدا و انسان در اندیشۀ اسلامی معاصر» سخنرانی کرد. عنوان سخنرانی او عبارت بود از «اسلام و کرامت انسان».

اول اسفند: به آفریقای غربی سفر کرد تا با لبنانی­‌های مهاجر ساکن آن منطقه آشنا شود و ضمن رسیدگی به امور آنان، برای پیوند دادن آنان به کشورشان تلاش کند. او با رئیس‌­جمهور ساحل عاج، اوفو بُوانیه، ملاقات کرد و در دیدار با رئیس‌­جمهور سنگال، لئوپولد سِدار سِنگور، کمکی نمادین به کودکان یتیم سنگال تقدیم کرد. سنگور این اقدام امام را ستود و گفت که با اهتمام خاصی فعالیت­‌های امام را دنبال می­‌کند و این فعالیت‌ها تأثیر فراوانی در گسترش مهرورزی و ایمان در میان شهروندان دارد.

۲۵ اردیبهشت: در دانشگاه داکار دربارۀ «ابعاد اجتماعی اسلام» سخنرانی کرد. در این مراسم، اعضای انجمن دانشجویان مسلمان و جمعی از لبنانیان ساکنِ سنگال حضور داشتند.

۲۸ آذر: مقدمه‌ای با عنوان «دین و علم» برای کتاب العلوم الطبیعیه فی القرآن تألیف دکتر یوسف مروه نوشت و در آن به تبیین پیوند میان علم و دین پرداخت.

شرح عکس: سخنرانی امام موسی صدر در داکار پایتخت سنگال.

اردیبهشت: ‌در دانشگاه استراسبورگِ فرانسه سخنرانی کرد. موضوع سخنرانی او «شیعۀ امامیه» بود.

۳۱ شهریور: مقدمه‌ای بر کتاب فاطمه الزهراء وتر فی غمد (فاطمۀ زهرا زهی در نیام) به درخواست سلیمان کتانی، نویسندۀ مسیحی کتاب نوشت. این کتاب در مسابقۀ حضرت زهرا (س) در نجف اشرف جایزۀ اول را کسب کرد.

۲۵ آذر: با برگزاری ضیافت افطار، کار جمع‌آوری کمک‌‌های مردمی برای انقلاب فلسطین را آغاز کرد. او پیش از این، از آیت‌اللّه سید محسن حکیم دربارۀ جواز مصرف وجوهات شرعی در راه حمایت از مقاومت، استفتا کرده بود.

شرح عکس: سخنرانی امام موسی صدر در حضور نمایندگان عالی رتبه طوایف در مجلس

اول خرداد: به ریاست مجلس اعلای شیعیان برگزیده شد. او مذاهب اسلامی را به یک­پارچه­‌سازی شعایر دینی دعوت کرد و دربارۀ خطر فزایندۀ صهیونیسم هشدار داد و بر حمایت خود از مقاومت فلسطین به‌منظور آزادسازی سرزمین­‌های اشغالی تأکید کرد.

۸ خرداد: اعلام کرد که فرقه­‌های متعدد در لبنان پنجره‌­هایی تمدنی به سوی دنیاست.

۳۱ مرداد: بیانیه‌ای خطاب به مسلمانان و مسیحیان در محکومیت به آتش کشیدنِ مسجدالأقصی صادر کرد. صهیونیست‌ها این مسجد را به آتش کشیده بودند.

شرح عکس از راست: امام موسی صدر، شیخ حسن خالد، مفتی اهل تسنن لبنان و شیخ محمد ابوشقرا، شیخ عقل دروزیان لبنان

۹ مهر: در نامه‌ای تاریخی خطاب به شیخ حسن خالد، مفتی اهل‌سنت لبنان، او را به یک‌پارچه‌سازی نیروها و رشد دادن شایستگی‌ها دعوت کرد و پیشنهاد داد که تلاش برای وحدتِ شعایرِ عبادی اسلامی آغاز شود، زیرا این کار، زمینۀ دستیابی به هدفی برتر یعنی وحدت در فقه و نیز اقدامات مشترک و موضع واحد در قبال مسائل همۀ مسلمانان و خصوصاً مسلمانان لبنان است. نامۀ امام صدر دربردارندۀ پیشنهادی روشن دربارۀ استفاده از ابزار علمی برای رؤیت هلال ماه بود تا به این صورت تعیینِ دقیقِ روز عید امکان‌پذیر باشد.

۹ بهمن: همه را به دفاع از جنوب در برابر تجاوزهای اسرائیل فراخواند و خواستار مسلح کردن شهروندان و آموزش دفاعی آنان و تصویب قانون خدمت سربازی اجباری و نیز اجرای طرح‌های توسعه‌ای­ شد، و از مردم خواست که در روستاهای خود بمانند.

۱۶ اسفند: به عضویت دائم شورای مجمع پژوهش‌های اسلامیِ قاهره انتخاب شد.

شرح عکس: دیدار امام موسی صدر با جمال عبدالناصر در مصر

۲۰ اسفند، با جمال عبدالناصر، رئیس‌جمهور مصر، دیدار کرد. در این دیدارِ سه ساعته، دربارۀ مسائلِ وقت جهان عرب و جهان اسلام و تحکیم وحدت اسلامی و عربی به‌منظور یک‌پارچه‌سازی تلاش‌ها برای مقابله با دشمن صهیونیستی و آزادسازی فلسطین و تحکیم وحدت لبنان و اهتمام به ساماندهی روابط میان لبنان و مقاومت فلسطین گفت‌وگو شد. بنابر نقل روزنامه‌های مصر، عبدالناصر امام صدر را تا خودرو بدرقه کرد و از او خواست که دیدار خود را از مصر به مدت یک هفته تمدید کند.

شرح عکس: دیدار هیئت یاری از منطقه مرجعیون در جنوب لبنان

۳۰ اردیبهشت: هیئت یاری جنوب را با مشارکت رهبران ادیان و مذاهب لبنانی تأسیس کرد.

۵ خرداد: فراخوانی برای اعتصاب مسالمت­‌آمیز عمومی داد. اقشار مختلف مردم و فرقه‌­ها و گروه‌­های بسیار از سرتاسر لبنان در این اعتصاب مشارکت کردند. در نتیجۀ این اعتصاب، دولت «مجلس جنوب» را با هدف مقاوم‌سازی و توسعۀ جنوب و محرومیت‌­زدایی از آن تأسیس کرد.

۱۹ مرداد: برای حمایت از مسئلۀ فلسطین، سفری دوره‌­ای به چند پایتخت اروپایی را آغاز کرد و در کنفرانسی مطبوعاتی در دفتر اتحادیۀ عرب در شهر بن آلمان، به تبیین حقیقت مسئلۀ فلسطین پرداخت و تلاش برای یهودی‌سازی بیت‌­المقدس را محکوم کرد.

۸ شهریور: در گفت‌­وگویی مطبوعاتی در فرانسه گفت: «فاجعۀ فلسطین لکۀ سیاهی در وجدان جهانی است و مبارزۀ ملت فلسطین دفاع از ادیان و قداست قدس است. اسرائیل دولتی نژادپرست و توسعه­‌طلب است و لبنان با توجه به همزیستی ادیان در آن، ضرورتی دینی و تمدنی به شمار می­‌آید.»

۱۰ مهر: در تشییع جنازۀ جمال عبدالناصر، رئیس‌جمهور مصر، شرکت کرد.

۹ آذر: دربارۀ جواز فقهی رؤیتِ هلالِ ماهِ عید با ابزارهای علمیِ جدید سخنرانی کرد.

۱۱ اسفند: به دعوت مَلِک حسن دوم به مغرب رفت و ضمن بازدید از مراکز و مؤسسات دینی و فرهنگی اسلامی و عربی، در دانشکدۀ شریعت دانشگاه قرویین در شهر فاس سخنرانی کرد.

شرح عکس: همراه با رزمندگان در سفر به کانال سوئز

۹ فروردین: در ششمین نشست مجمع پژوهش‌های اسلامی قاهره شرکت کرد و مقاله‌ای با عنوان «اسلام، ارزش‌ها و مفاهیم انسانی» ارائه داد.

شرح عکس: امام مویس صدر در کنفرانس مجمع پژوهش‌های اسلامی در قاهره

۱۳ فروردین: از جبهۀ کانال سوئز بازدید کرد و چند هفته در این منطقه حضور داشت. در این ایام با رزمندگان و در مساجد شهر، نماز جماعت برپا کرد و خواستار تمسک جستن به دین و اعلان جهاد مقدس در راه آزادسازی فلسطین شد.

۲۵ اردیبهشت: مفتی آسیای میانه و قزاقستان، شیخ ضیاءالدین باباخانوف و هیئت همراه را به حضور پذیرفت.

۷ تیر: مصطفی عقاد، کارگردان و فیلم‌ساز، در نامه‌ای به امام صدر از وی خواست متن فیلمنامۀ «محمد رسول‌اللّه» را تأیید کند. مجلس اعلای شیعیان نیز پس از پیشنهاد اصلاحاتی در فیلمنامه، موافقت رسمی خود را با آن اعلام کرد.

۱ مرداد: در کنفرانسی مطبوعاتی تأکید کرد که وجود فرقه‌ها در لبنان خیر مطلق، ولی نظام فرقه‌ای شرّ مطلق است که فئودالیسم سیاسی به آن رنگ قداست بخشیده است. بر این اساس، خواستار لغو  فرقه‌گرایی شد.

۲۹ شهریور: در پی تجاوز اسرائیل به جنوب، خواستار تأمین تجهیزات دفاعی جدید و توسعه و افزایش پناهگاه‌ها و مستحکم‌سازی روستاها شد.

۱۰ آذر: نامه‌­ای به کشیش انگلیسی هیربرت آدامز دربارۀ حقیقتِ وضعیت انسان در منطقۀ خاورمیانه نوشت. او در این نامه، مسیحیان جهان را دعوت کرد که دربارۀ اتفاقات خطرناک در فلسطین حساس و هوشیار باشند.

بهمن: به ایران سفر کرد و دیدارهایی با خانواده و مراجع و دوستان ایرانی داشت. در این سفر به شهرهای قم و اصفهان و مشهد رفت. به پیشنهاد برخی شخصیت‌ها از جمله شهید مرتضی مطهری و شهید دکتر بهشتی برای جلوگیری از ریختن خون جوانان زندانیِ سازمان مجاهدین با شاه دیدار کرد. افزون بر این، او برای آزادی دیگر زندانیان سیاسی از جمله مرحوم علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی تلاش کرد.

۲۱ شهریور: در پی حملات اسرائیل به جنوب لبنان، با ارسال تلگراف‌هایی به رهبران دینی و مذهبی جهان، آنان را به واکنش در برابر تجاوزات اسرائیل فراخواند.

۲۹ شهریور: در شهرک جُوَیّا در جنوب لبنان، بیانیه­ای دربارۀ خطرهای ناشی از افزایش تجاوزهای اسرائیل به جنوب صادر کرد. او فعالیت­ سیاسی و تبلیغاتی خود را برای حمایت از ایستادگیِ مردمِ جنوب افزایش داد و بیانیه‌هایی خطاب به افکارِعمومی در داخل و خارج کشور صادر کرد. در مساجد و کلیساها و دانشگاه‌­ها به سخنرانی و ایراد خطبه پرداخت و دربارۀ پیامدهای کوتاهیِ دولت در پذیرفتن مسئولیت­‌هایش درخصوص دفاع از جنوب و توسعۀ مناطق محروم هشدار داد.

۱۰ مهر: به دعوت مؤسسۀ رشد و توسعۀ سوئد به استکهلم رفت و از مؤسسات و سازمان‌های اجتماعی و درمانی این کشور بازدید کرد.

۳ آذر: به دعوت مفتی آسیای میانه و قزاقستان، شیخ ضیاءالدین باباخانوف، در رأس هیئتی از علمای شیعه، به شوروی سفر کرد و در مسجد جامع بزرگ مسکو با حضور هزاران نمازگزار، نماز خواند. سپس، درباره اوضاع شرق و تجاوزهای اسرائیل و چشم طمع آن به شرق سخن گفت. دکتر مصطفی چمران در این سفر همراه امام بود.

۵ بهمن: برای ادای مناسک حج، عازم عربستان سعودی شد و با ملک فیصل، پادشاه این کشور، دیدار کرد. تلاش برای وحدت مسلمین و مسئلۀ مقدسات اسلامیِ شهرِ بیت‌المقدس موضوع گفت‌وگوی او با فیصل بود. در ادامه، به بحرین و قطر و امارات متحدۀ عربی رفت و با پادشاهان این کشورها ملاقات کرد.

۳۰ اردیبهشت: در خطبۀ نماز جمعه اعلام کرد که تلاش برای آزادسازی فلسطین تلاش برای نجات مقدسات اسلامی و مسیحی و تلاش برای آزادسازی انسان است. او خواست که نام خدا در زمین بی‌اعتبار نشود، چراکه صهیونیسم با رفتارهایش نام خدا را بی‌­اعتبار می­‌کند.

۳۱ تیر: برای شرکت در همایش اندیشۀ اسلامی در شهر تیزی اوزوی الجزایر به این کشور رفت. وی در این همایش مقاله‌ای با عنوانِ «روح تشریع در اسلام» ارائه کرد. شماری از علمای برجستۀ اهل تسنن نقدهایی به دیدگاه‌های امام صدر وارد کردند و امام نیز به این نقدها پاسخ‌ داد.

۱۷ مهر: پس از آغاز جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۷۳، به جهاد دعوت کرد و موجی تبلیغاتی به‌منظور جمع‌آوری کمک برای یاری رزمندگان به راه انداخت.

۲۶ اسفند:‌ به همراه صدهزار نفر در تجمع مردمیِ شهر بعلبک سوگند یاد کرد که تا آن زمان که در لبنان فرد یا منطقۀ محرومی باقی است، آرام ننشیند. این تجمع به شکل‌گیری «جنبش محرومان» انجامید.

۶ اردیبهشت: به دعوت دانشجویان مدرسۀ عالی ادبیات، با شرکت در سمیناری درسی، مطلبی با عنوان «امام شهادت» ارائه داد و دربارۀ مفاهیم شهادت و پیوند آن با نبرد حق بر ضد باطل، سخن گفت.

اردیبهشت: برای شرکت در «کنفرانس صلح» یونسکو به پاریس سفر کرد. در این سفر او با شخصیت‌های مختلفی از جمله کاردینال مارتی، اسقف اعظم مسیحیان فرانسه، دیدار کرد.

۷ خرداد: همگان را به برگزاری تجمعی در شهر صور دعوت کرد. در این تجمع ۱۵۰هزار نفر همراه با او سوگند یاد کردند که مطالبات خود را برای احقاق حقوق همۀ محرومان پیگیری کنند.

۷ تیر: با سفر به مراکش، در مراسم ترحیم علال الفاسی شخصیت مشهور این کشور حضور یافت. او در این سفر با ملک حسن دوم، پادشاه مراکش، و مسئولان ارشد این کشور دیدار و از مؤسسات فرهنگی و علمی آنجا بازدید کرد.

۲۹ آبان: «سند فرهیختگان» در حمایت از جنبشِ مطالبه­‌گرانۀ امام صدر با امضای ۱۹۰ نفر از شخصیت‌ها و رهبران فکری و فرهنگی لبنان از همۀ گروه‌­ها و فرقه­‌ها صادر شد.

۳۰ بهمن:  به دعوت پدران کلیسای کبوشیینِ بیروت در منسک آغاز روزۀ مسیحیان شرکت و خطبۀ آغاز روزه را القا کرد. او نخستین عالم مسلمان بود که در کلیسا خطبه خواند.

۱۶ اسفند: در مسجد العمریِ شهر صیدا بر پیکر شهید معروف سعد نماز خواند.

۹ فروردین: در جلسۀ مجمع عمومی مجلس اعلای شیعیان لبنان، موادی از قانون مجلس اعلا اصلاح شد و امام صدر مجدداً و تا سن ۶۵ سالگی به ریاست این مجلس انتخاب شد.

۲۹ فروردین: با آغاز جنگ داخلی لبنان در فروردین ماه، امام صدر برای خاموش کردن فتنه و آرام کردن اوضاعِ لبنان به تکاپو افتاد و پی‌­در­پی بیانیه‌هایی هشدارآمیز دربارۀ توطئه­‌های دشمن و برنامه­­‌ریزی برای فتنه‌انگیزی صادر کرد، و لبنانیان را به پاسداری از میهن فراخواند. او بر جایگاه انقلاب فلسطین در قلب خود تأکید کرد و از فلسطینیان خواست که از ورود به جنگ داخلی لبنان پرهیز کنند.

۳۱ فروردین: با دعوت امام صدر و زیر نظر او، اقدامات لازم برای تشکیل «هیئت گفت‌وگوی ملی»، مشهور به کمیتۀ ۷۷ نفره، صورت گرفت. او خط‌‌مشیِ کلیِ این کمیته را محافظت از همزیستی و تکیه بر گفت­‌وگو و ابزارهای دموکراتیک برای اصلاحات و پاسداری از انقلاب فلسطین تعیین کرد. اعضای این هیئت، نمایندگان گروه‌های سیاسی و مذهبی از همۀ گروه‌ها و جریان‌ها و مناطق لبنان بودند.

۶ تیر: در اعتراض به ادامۀ جنگ داخلی، در مسجد الصفای مجتمعِ آموزشیِ عاملیۀ بیروت، دست به اعتصاب زد و به عبادت و روزه‌­داری مشغول شد. پس از پنج روز، در دهم تیرماه و در اثر محاصرۀ روستاهای مسیحی‌نشین القاع و دیر­الأحمر در بقاع و علی‌رغم محقق نشدن همۀ مطالبات به اعتصاب خود پایان داد و به این روستاها رفت تا محاصره را بشکند و فتنۀ فرقه­‌ای را خاموش کند. مسلمان این دو روستا را محاصره کرده بودند.

۱۵ تیر:‌ در کنفرانسی مطبوعاتی، خبرِ شکل‌­گیریِ جنبش أمل (گروه‌­های مقاومت لبنانی) را اعلام کرد. این جنبش قبلاً در چند میدان بر ضد دشمن صهیونیستی وارد مبارزه شده بود.

۴ مرداد: در نهمین همایش اندیشۀ اسلامی در شهر تلمسانِ الجزایر، مقاله‌ای با عنوانِ «عدالت اقتصادی و اجتماعی در اسلام و اوضاع کنونی امت اسلامی» ارائه داد.

۱۲ مهر: همه را به برگزاریِ نشستِ رهبران دینی همۀ مذاهب و فِرَقِ لبنان در مقر کلیسای مارونی در بکرکی دعوت کرد. برگزاری این نشست به کاسته شدن تنش‌ها منجر شد.

۳۰ آذر:‌ در باشگاه فرهنگیِ امام صادق(ع) سخنرانی کرد و درخصوص سه خطر هشدار و خواستار مبارزه با آن­ها شد: اوّل. خطر تجزیۀ کشور، زیرا موجب پیدایش اسرائیلی دیگر در قلب کشور می‌­شود؛ دوم. خطر تجاوزهای اسرائیل که ایستادگی در برابر آن­ها واجب شرعی و تاریخی و ملی ماست؛ و سوم. خطر از بین بردن جنبش مقاومت فلسطین. وی گفت: اسرائیل شر مطلق و خطری بر ضد اعراب، از مسلمان و مسیحی، و خطری بر ضد آزادی و کرامت است.

۱۱ فروردین: برای نزدیک کردن دیدگاه‌­های رهبران سوریه و رهبران مقاومت فلسطین سخت تلاش کرد و پیوند آن­ها را تقدیر آن­ها دانست و درگیری میان آن­ها را موجب سرنگونی لبنان و تضعیف مقاومت و زیان برای سوریه و فلسطین خواند. او در این خصوص گفت: «تنها کسی که از این درگیری‌ها بهره می‌­برد، اسرائیل است.»

۲۴ اردیبهشت: در جلسات رهبران مذاهب اسلامی لبنان در عرمون مشارکت کرد. در این نشست‌ها با «سند قانون اساسی» موافقت شد. این سند را رئیس‌جمهور وقت، سلیمان فرنجیه، اعلام کرده بود. امام این سند را سرآغاز صلح و آشتیِ ملی در لبنان خواند.

۲ خرداد: با طرح سکولاریزاسیون و خوداداری منطقه‌ای به‌شدت مخالفت کرد و آن را عامل از بین رفتن دستاوردهای مؤمنان و ایجاد ذهنیت جدایی‌طلبانه دانست که زمینه را برای تجزیۀ لبنان فراهم می‌کند.

مهر و آبان: تلاش‌­های فشرده‌­ای نزد رهبران عرب برای پایان دادن به جنگ داخلی لبنان انجام داد. این تلاش‌ها منجر به برگزاری نشست ریاض در ۲۴ مهر و نشست سران عرب در قاهره در  ۳ آبان و نیز ورود نیروهای بازدارندۀ عربی به لبنان شد.

۲۷ دی: تأکید کرد که لبنان ضرورتی تمدنی برای جهان است و همزیستی در لبنان، مزیت خاص لبنان است و صلح و آشتی، سرنوشت تاریخی و حتمیِ اسلام و مسیحیت است.

۲۱ اردیبهشت:‌ طرحی پیشنهادی برای اصلاحات سیاسی و اجتماعی ارائه کرد. در این طرح که خواستار بازسازی کشور و نهادهای آن در عین حفظ همزیستی مشترک و مبارزه با خطر صهیونیسم بود، تأکید شده بود که «لبنان وطن نهایی همۀ شهروندانش است.»

۲۳ مرداد: در مراسمی که به مناسبت چهلمین روز درگذشت دکتر علی شریعتی برگزار شد، به حمله­‌های خود بر ضد نظام شاه در ایران و حمایت فکری و عملی خود از نهضت اسلامی در ایران شدت بخشید.

۲۴ بهمن:‌ به سنگال و ساحل عاج سفر کرد تا ضمن دیدار با لبنانیان مقیم این کشورها، چند طرح‌ دینی و اجتماعی را افتتاح کند.

۲۷ اسفند: در پی حملۀ اسرائیل به لبنان،‌ سفر خود را به آفریقا ناتمام گذاشت و به لبنان بازگشت.

مرداد: به دنبال حملۀ اسرائیل به لبنان، امام صدر در سفری دوره‌­ای به دیدار عده‌­ای از رهبران عرب رفت تا برای اجرای قطعنامۀ ۴۲۵ شورای امنیت سازمان ملل و پایان دادن به بحران جنوب لبنان تلاش کند.

۱ شهریور: در روزنامۀ لوموند فرانسه مقاله‌ای دربارۀ گسترش خیزش مردمی در ایران با عنوان «ندای پیامبران» منتشر کرد.

۳ شهریور: در ادامۀ سفر دوره‌ای همراه شیخ محمد یعقوب و سید عباس بدرالدین، به دعوت رسمی مقامات لیبی، وارد این کشور شد.

۹ شهریور: در لیبی ربوده شد.

 لیبی ادعا کرد که مهمانانش خاک لیبی را ترک کرده و به ایتالیا رفته‌­اند. اما دستگاه‌­های قضایی ایتالیا و لبنان پس از تحقیقاتی طولانی، این ادعا را رد و ورود هریک از این سه نفر به مرزهای دریایی، خشکی و هوایی ایتالیا را نفی کردند.

از آن زمان تا کنون، خانوادۀ امام و دوستان و دوست‌داران او، با به‌کارگیری همۀ ابزارها، به‌ویژه راه‌کارهای قانونی و قضاییِ ممکن، برای پایان دادن به ناپدیدسازی اجباری امام و دو یارش در لیبی تلاش کرده‌اند.

این تلاش و پیگیری‌های بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیرِ خانوادۀ امام، خصوصاً از طریق کانال‌های رسمی و قضایی در لبنان و ایتالیا و غیر این دو کشور، پافشاری و بی‌توجهی نظام سابق لیبی را درهم شکست و قذافی به جنایت ربودن امام و دو همراهش در لیبی اعتراف کرد.

پس از تحولات اخیرِ لیبی، علی‌رغم اینکه مقامات جدید لیبی وعده داده بودند که در این خصوص با مقامات لبنانی همکاری کنند، وضعیت نابسامان سیاسی این کشور، رسیدن به نتیجۀ مطلوب را دشوار کرده است.

اما تلاش‌های خانواده و دوستان امام صدر، با حمایت برخی مقامات لبنان تا آزادسازی امام و دو یارش و بازگشت آنان به میهن، متوقف نخواهد شد.