۱۳۵۵ شمسی – ۱۹۷۶ میلادی
۱۱ فروردین: برای نزدیک کردن دیدگاه‌های رهبران سوریه و رهبران مقاومت فلسطین سخت تلاش کرد و پیوند آنها را تقدیر آنها دانست و درگیری میان آنها را موجب سرنگونی لبنان و تضعیف مقاومت و زیان برای سوریه و فلسطین خواند. او در این خصوص گفت: «تنها کسی که از این درگیری‌ها بهره می‌برد، اسرائیل است.»
۲۴ اردیبهشت: در جلسات رهبران مذاهب اسلامی لبنان در عرمون مشارکت کرد. در این نشست‌ها با «سند قانون اساسی» موافقت شد. این سند را رئیس‌جمهور وقت، سلیمان فرنجیه، اعلام کرده بود. امام این سند را سرآغاز صلح و آشتیِ ملی در لبنان خواند.
۲ خرداد: با طرح سکولاریزاسیون و خوداداری منطقه‌ای به‌شدت مخالفت کرد و آن را عامل از بین رفتن دستاوردهای مؤمنان و ایجاد ذهنیت جدایی‌طلبانه دانست که زمینه را برای تجزیۀ لبنان فراهم می‌کند.
مهر و آبان: تلاش‌های فشرده‌ای نزد رهبران عرب برای پایان دادن به جنگ داخلی لبنان انجام داد. این تلاش‌ها منجر به برگزاری نشست ریاض در ۲۴ مهر و نشست سران عرب در قاهره در ۳ آبان و نیز ورود نیروهای بازدارندۀ عربی به لبنان شد.
۲۷ دی: تأکید کرد که لبنان ضرورتی تمدنی برای جهان است و همزیستی در لبنان، مزیت خاص لبنان است و صلح و آشتی، سرنوشت تاریخی و حتمیِ اسلام و مسیحیت است.