گزارش روزانه از نمایشگاه کتاب تهران
سالی دیگر، بهاری دیگر، دیداری دیگر

مصلای تهران در ایام نمایشگاه کتاب قرار همیشگی ما با مخاطبانمان است؛ قراری که از چندماه قبل، تلاش می کنیم برایش آماده شویم. با محصولات جدید برای مهمانان همیشگی مؤسسه.

در نمایشگاه امسال با شمایلی متفاوت تر از قبل آمده ایم برای ده روز دیدار و گفتگو با مخاطبانی که انگیزه و انرژی یک سال کارمان را فراهم می­ کنند. چهره­ های آشنای هر ساله و مخاطبان جدیدی که سعی می­ کنیم تجربه خوشایندی از جایی که نام سید موسی صدر را بر خود دارد، داشته باشند. در غرفه­ مان، با تصویری از امام موسی صدر با کتاب جدیدی از سخنانش درباره رژیمی که آن را شر مطلق خوانده و توصیفش در این سال­ ها دهان به دهان چرخیده، با کتابی از جلسات خانوادگی­ اش با فرزندانش، با آثار قبلی، با یک دنیا اشتیاق برای پاسخ به سوال­ های همیشگی: «موسی صدر کیست؟ چه کتابی از او بخوانم؟ سرنوشتش چه شده؟» منتظر ایستاده ایم.

از ایستادن در اینجا، برای ما تصویر آدم­ ها باقی می­ ماند: از اولین سالی که حضور داریم تا امروز، آدم ­ها مهم بوده ­اند، حتی اگر کتابی انتخاب نکردند. حتی اگر فقط با دیدن نام موسسه راهشان را کج کرده ­اند تا فقط سوالی بپرسند از سرنوشت اسیرمان، و رفته ­اند. اینجا مشتاقیم قصه آدم­ ها را بشنویم؛ قصه شان درباره سید موسی صدر را.

مانند مردی که گفت خواندن کتاب خاطرات فاطمه خانم صدر (به رنگ صبر) ماه­ ها ذهنم را درگیر کرده بود و تحت تأثیرش بودم.

مانند مادر جوانی که کتاب­ های کودک مؤسسه را برای بچه­ هایش می­خواند که با اسم موسی صدر آشنا شوند.

مانند دختر جوانی که با شوق گوشی اش را نشانمان داد که جمله شر مطلق امام را برای پروفایلش انتخاب کرده و با همان هیجان از تجربه خواندن کتاب به کیمیای ایمان می­گفت.

مانند پسر جوانی که شوق دیدن دختر امام و هدیه کوچکی که گرفته بود را نمی ­توانست پنهان کند. شور و شعفی که صحنه آشنای هر سال ماست وقتی خانم صدر عزیز، میزبان مردم می­ شوند و آن چشم­ ها و آن محبت، به هر ناآشنایی می ­گوید که حتما نسبتی با امام موسی صدر دارد و برق چشمانشان وقتی می­ شوند بله، دخترشان هستند.

چشمانی که وقتی سوال آخرین اخبار درباره سرنوشت پدر تکرار می­ شود، به غم می­ نشیند. غم نجیبانه­ای که حتی مانع گله و نقد صریح مقصران می­ شود.

ما اما به جای ایشان صریح­ تر از کم ­کاری ها و فرصت سوزی­ ها و نامردی­ ها می­گوییم.

ما اینجاییم، سالن ناشران عمومی، راهروی ۱۳، با نام و نگاه و نظر سید موسای صدر به استقبال ایستاده ­ایم.