بانو خلیلی، امتداد دهنده راه هجرت امام صدر بود

مطلبی که در ادامه می‌خوانید، برگرفته از سخنرانی آیت الله احمد مبلغی، استاد درس خارج حوزه علمیه قم است که در مراسم گرامیداشت یاد بانو پروین خلیلی، همسر امام موسی صدر در تهران بیان شده است.

بانوی معظمه و مکرمه پروین خلیلی، همراه امام موسی صدر قبل از غیبت ایشان و امتداد دهنده راهش بعد از غیبت بودند. جالب است که پس از غیبت امام موسی صدر می‌توانستند به ایران بیایند و بگویند ما کارمان را انجام دادیم، وظیفه‌مان را به پایان آوردیم. ولی ماندن در لبنان و نگه داشتن آن بیت و برقرار کردن آن ارتباطات را برگزیدند و به راهی که امام موسی صدر گشوده بود، با اخلاقی کریمانه و متناسب با سلوک امام صدر، امتداد بخشیدند.

در وصف او آمده است که هیچ‌گاه زبان به ملامت و شکایت نمی‌گشود. نزدیکان او چنین می‌گویند که او در این فراز و فرودها و در مواجهه با  سختی‌ها، هیچ‌گاه کسی را ملامت نمی‌کرد و تنها می‌گفت با خدا باید بود. من با شنیدن این گفته‌ها به یاد وصفی که در نهج‌البلاغه آمده، افتادم: «و کان لا یلوم احداً علی ما یجد العذر فی مثله و کان لا یشکو وجعاً الا عند برئه/ نه اهل ملامت بود و نه اهل شکایت بود.»

با گذر ۴۳ سال از پدیدۀ بسیار دردناک غیبت امام موسی صدر، فرزندان را بر همان مشی و مسیر امام صدر به جلو بردن و تربیت کردن و آنها را اجتماعی و اهل تعامل بار آوردن، نتیجه تلاش‌های این بانوی مکرمه‌ای است که بر همه ما حق دارد. خود امام موسی صدر نیز بر همه ما حق دارد، بر اندیشه ما حق دارد، بر انقلاب ما و بر جامعه ما حق دارد.

این بانوی مکرمه، یک مهاجر بود. از ایران همراه با امام موسی صدر به لبنان رفته بود و بعد از غیبت امام صدر نیز مهاجرت را تمام‌یافته تلقی نکرد؛ بلکه آن را ادامه و امتداد داد. ولی نگاهش همچنان به ایران بود و می‌کوشید تا فرزندانش پیش از رفتن به مدرسه در محیط عربی، زبان فارسی را یاد بگیرند و آن را از دست ندهند. درست است که در هجرت به سر می‌بردند، می‌خواست تعلق‌شان و ارتباط‌شان و نگاه‌شان به ایران از بین نرود.

ما قدر این بانوی مکرمه را که بدون ادعا با صبوری تام و تمام توانسته است بیت امام موسی صدر را چه در لبنان و چه برای ما ایرانیان، عزت‌مندانه و معنادار حفظ و تداعی کند، نگاه می‌داریم.